Cybill

Pangalawa siya sa aming magkakapatid. Bale siya ang sumuno sa akin. Kung tutuusin, siya ang mas naging kasabay kong lumaki. Nakasama kong maglaro at maglakad kung saan-saan. Noong uso pa ang bioman, siya si Yellow 4.

Hindi ko maaalala kung meron ba kaming pinag-awayang malaki ni Cybill noong bata pa kami. Ang alam ko lang, kung nag-aaway man kami, ang mga pinagmumulan lang eh yung mga maliliit na bagay. Mga bagay na ngayon eh pagtatawanan mo na lang.

Pero noong lumaki na kami, parang naging malaki ang rin ang mga ugat ng pagtatalo namin. May mga pagkakataon na ilang araw o buwna din kaming hindi nagpapansinan. Hindi ako maninisi kung sino ang may kasalanan. Sa lahat naman ata ng conflict eh meron palaging kasalanan ang bawat isa. Basta ang alam ko...mahal ko ang kapatid ko.

Hindi ko alam kung alam niya. Hindi kasi namin naging gawain sa pamilya ang maging vocal sa nararamdaman namin. Hindi diya normal na parte ng komunikasyon sa bahay. Yun ang dahilan kung bakit hindi ko matitiyak kung nalalaman niya kung gaano siya kahalaga sa akin. Kung nalalaman niya na sa bawat oras ng buhay ko, isa mga palaging naiisip at pinapanalangin ko eh sana ay sumaya siya; Sana matagpuan niya yung mga pangarap niya.

Nandito ako sa opisina pero siya ang iniisip ko. Aalis na kasi ngayon ng kapatid ko. Pupunta siyang Dubai para doon magbakasali. Baka doon niya matagpuan ang "peace of mind" na hindi niya matagpuan dito. Merong parte ng puso ko na ayaw pumayag, pero naisip ko din, kailangan niyang makita yung saya niya. Mukhang dito kasi eh hindi niya yun mahanap.

Masakit sa loob ko ang pag-alis ng kapatid ko. Sa totoo lang, meron pa kasi kaming hindi pagkakaunawaan bago siya umalis. Sa katunayan, ilagn buwan din kaming hindi nag-usap. Gusto ko nga sanang sumama sa airport kanina, pero kulang talaga ako sa lakas ng loob.

Noong araw na nagkatampuhan kami, meron siyang sulat sa akin. Hindi niya alam ito pero, araw-araw dala ko yung sulat niyang iyon. Lagi lang nasa wallet ko. Hindi ako materialistic na tao pero, isa iyon sa mga bagay na pinahahalagahan ko. "Prized possession" kumbaga.

Kinukulang ako sa salita ngayon. Hindi ko makumpleto ang gusto kong iparating. Masyadong nahaharangan ng maramaming bagay na naiisip ko ngayon.

Minsan aabutan mo ang sarili mo na naghahanap doon sa panahon na mas simple pa ang buhay. Hahanapin mo yung pagkakataon na wala pang kumplikadong desisyon na kailangang gawin at tanggapin. Higit sa lahat, hahanapin mo yung mga tao na nagpapasaya sa buhay mo sa paraang hindi kayang ipaliwanag...hindi kayang i-quantify. Nangyayari yung ngayon kasi...hinahanap ko si Cybill. Sana maging masaya siya palage.

To: Aquaman

Dear Aquaman,

Wala ka bang balak na mag-aral ng abogasya? Alam mo, sa tingin ko kasi eh magiging mahusay kang abogado pag ginusto mo. Lalo pa kung sa Malabon lang ang concentration ng practice mo.

Kanina kasi, galing ako dun. May hearing ako. Kahit na ilang beses na din naman ako nag-appear doon, ngayon ko lang nakita yung Malabon after ng isang malakas na ulan.

Halos mahilo ako sa kakahanap ng lugar para makaiwas sa baha. Pero lahat ng madaanan ko eh parang isang malaking fishpond.

Mababaw lang naman yung baha. Sa katunayan, may nalunod nga daw doon na eroplano. As in inabot sila ng baha sa ere. Ganoon kababaw*.

Bssa nga yung loob ng sasakyang gamit ko. Kaya sa tingin ko eh sobrang bango ng sasakyan pagbukas ko mamaya. Lalo pa't natuyo na yung basang matting. Tiyak na kagigiliwan na naman ako n papa.

Kung ikaw ang magpractice sa Malabon, wala kang magiging problema. Pabor pa nga sa'yo na baha palagi. Hindi mo iisipin kung pano ka lulusong ng nakasapatos. Hindi ka naman kasi nagsasapatos eh. Nung nakita nga kita sa T.V., parang may hasang lang na kulay green ang paa mo. Kaya okay lang mabasa.

Tsaka kung lumalakas ka sa tubig, sigurado na tumatalino ka din. Kaya malaki na ang lamang mo. Bihira lang ang abogado na nakakahinga sa ilalim ng tubig. Wala akong kilalang syokoy na pumasa ng bar exams eh. (Mukhang syokoy madame.)

Kapag nag-abogado ka nga pala sa Malabon, malaki rin ang matitipid mo sa transpo. Kasi ako kanina, pagka-park ko sa sasakyan, nagside-car na lang ako papunta sa justice hall. Malapit lang naman kung tutuusin. Pero mga side-car lang talaga ang makakadaan dahil sa taas ng baha. Ayoko namang pumunta sa korte ng basa ang kalahati ng katawan ko. Medyo nakakailang yata yun.

Anyway, siningil ako ng side car boy ng sikwenta pesos para lang makatawid sa baha. Sikwenta Pesos! Samantalang kung nilakad ko yun, kahit hindi ako huminga habang naglalakad papunta dun, galing sa pinanggalingan ko, aabot akong buhay. Ganoon kalapit. Kung ikaw ang nandun, sikwenta pesos din sana ang natipid mo.

Sana ay nakumbinsi kita kahit papano. Sana ay mag-enrol ka na next year para sa lalong madaling panahon ay maging abogado ka na. Bibigay ko na lang sa'yo ang mga kaso ko doon.

Nagpapayo,

Cidie

P.S. Kung sakaling magpunta ka sa malabon at makita mo yung side-car boy na tumaga sa singil nya sa akin, kumontrol ka naman ng isang pating (di ba kaya mo yun?) tapos pakain mo siya.

Tnx.

Cidpogi

*Nabasa ko ito sa dyaryong Bulgar kaya naniniwala ako.

Fertilizer Scam

Note (Nota sa tagalog): Ang post na ito ay walang kaugnayan sa scam ng gobyerno. Ayoko ng magsulat sa mga bagay na alam na halos ng lahat. Saka wala akong kabalak-balak na mag-discuss tungkol sa pulitika. Artista ko eh. Hindi magandang pagsamahin ang showbiz at pulitika*.

May bagong padalang balikbayan box ang tiyuhin ko na nasa States. Isang malaking event yun sa bahay dahil madami na naman kaming makakain. Madalas kasi siyang magpadala ng mga pagkain sa amin. Alam nya kasi na naghihikaos kami kaya pinapadalan niya kami ng mga chocolates, de-lata, tsaka kung anu-ano pa. Pag sinuwerte ka pa, meron ding damit na kasama ang box.

Sa aming bahay, kapag dumating ang box, kelangan ay nandun ka. Kung minsan, kelangan din eh meron kang dalang patalim para ma-proteksyunan mo yung mga padala sa'yo. Kahit may mga pangalan na kasi yung mga padala, first come first serve ang policy namin dyan. Kaya kung wala ka, malas mo na lang kasi sticker na lang at extra ballpen ang matitira sau.

Anyway, itong huling padala ay wala ako sa bahay. At katulad ng inaasahan, pagdating ko sa bahay eh wala na ang mga para sa akin. Pero kahit papano ay medyo natuwa pa rin ako kasi may mga nakalimutan yata silang itago, na nakalabas lang sa lagayan ng mga pagkain. Hindi pa nangyayari ang ganun kaya sinamantala ko na. Kinuha ko agad yung isa tapos kinain ko. Ang pinili ko eh yung parang itsurang mani na nakalagay sa plastik.

Unang subo ko pa lang eh medyo nasagwaan na ko sa lasa. Pero inisip ko na baka naninibago lang ang panlasa ko sa stateside. Baka kasi kako sanay lang talaga ang panlasa ko sa boy bawang at sa pillows. Pero naka-ilang subo na ako, masagwa pa rin.

Kaya kinausap ko si mama kung bakit ganun ang lasa nun. Sabi ba naman sa akin - "Bakit mo kinain yan eh fertilizer yan sa halaman?" Parang galit pa nga yung tono nya dahil mamamatay na daw ang mga halaman namin, kinain ko pa ang fertilizer nila.

Anak ba talaga ako? Nag-alala pa sa halaman kesa sa akin. Eh pano kung may lason yun? Tsaka bakit nila nilagay sa lagayan ng mga pagkain??!!??

Comedy of errors tlaga.....

*Pero dito sa Pilipinas parang hindi applicable yun.

Genetic Engineering

Bakit ba nausopa ang genes? Bakit kelangan na meron pang DNA ang tao? Naisip ko kasi medyo unfair ata na, pinanganak ka pa lang, meron ng mga bagay sa'yo na hindi mo pede makontrol. Meron ka ng mga characteristics na nakatatak sa'yo. As in wala ka talagang choice.

Ok lang naman sa akin na hindi mo mapipili ang magulang mo*. Pero ang hindi ko matanggap eh kung bakit kelangan eh lahat ng katangian ng magulang eh mamanahin mo din.

Kagaya na lang ng kalagayan ko...

Simula sa unang ninuno ko**, hanggang kay papa, may kasaysayan na kami ng pagka-kalbo pagdating sa "certain age". Ok lang sana kung ang certain age na yung eh mga 60+ na - yun naman kasi ang normal na edad kung saan nagsisimula ka ng malagasan ng buhok. Pero sa lahi namin, nagsimula na kaming malagasan noong nagsimula kaming huminga. Kaya sa edad na trenta pataas eh inaasahan ko ng maging kagaya ni papa - tumitingin na lamang sa suklay at napapaluha.

Ngayon ay medyo nakakakita na ko ng senyales ng paparating na unos. Ilang taon na lang, alam kong magkakaroon na rin ng count-off sa buhok ko tuwing umaga. Kaya nga kailngan, bago dumating ang panahon na yun, meron na kong asawa. Kundi naman, kelangan ay mayaman na ko para makapagpa- hair transplant ako. Idudugtong ko sa kilay ko ang hairline ko para hindi na ko natutukson malapad ang noo.

Pero hindi na sana kailangan pa ang mga iyan kung perpekto lang sana ang mundo. Ang suggestion ko nga, sana pagpakapanganak mo, merong tindahan na mabibilhan mo ng genes na gusto mo. Parang isang 7-11 ng mga genes. Nandun ang gusto mong ilong, kulay ng mata, kapal ng buhok, etch. Kung merong ganun, malamang hindi kami magkakalayo ng itsura ni brad pitt. Ngayon din naman eh hindi din masyado nagkakalayo, wala lang naniniwala.

Sabi ng sikat na sai anonymous - "Experience is a comb that life gives you after you lose your hair." Ang sa akin na lang - "Sa inyo na lahat ng experience. Bigyan nyo kong buhok."


*Although ok lang kung naging anak ako ng hari ng Inglatera.
**Kung totoo na ang tao ay nagmula sa unggoy, ang ninuno kong unggoy ay tampulan ng tukso dahil siya lang ang unggoy na hairless.

Hello

Isang buwan akong nanahimik...

Isang buwan akong walang sinabi...

Alam nyo ba kung ano ang natutunan ko sa isang buwan na yun?

Wala.

Tama na ang drama...

Kahit anong pilit ko, hindi ko talaga kamukha si Captain Barbel...

Hindi rin ako kasing galing mag-english ni Panday...

Nagulpi na nga ni Manny si Larios eh...

Kaya dapat eh bagong buhay na lahat...

Ako rin...

Balik-artista na ulit ako...

P.S. Sa lahat ng nag-comment sa huli kong post, maraming salamat sa mga salita nyo. Napakalaki ng tinulong nyo. Balang araw, pagsikat ko, lilibre ko kayo lahat sa KFC.