28 years later

28 taon...

Alipin ka pa din ng kahapon. Hindi mo pa rin kayang iwanan ang kahapong pilit mong ginagamit na pananggalang sa ngayon. Hinihintay mo pa din ang bukas na wari bang sa iyo ay matagal ng lumipas. At hinahanap mo ang taong dati rati ay madali mong tawaging ikaw. Saang banda nga ba ng paglalakbay mo siya naiwan?

Saan ka pupunta?

Tinatanaw mo ang bukas ngunit umaalon ang paningin mo. Makulimlim sa dakong iyon kaya natatakot ka. Taliwas sa akala ng karamihan, kailanman ay hindi ka naging sigurado sa mga bagay na parang kasing-dalas na ng ulan. Paunti-unti man, marahang sumasara ang pag-asang dati-rati ay kalaro mo at kausap.

Nalilito ka.

Nalalaman mong walang nakakaalam sa kung ano ang nasa isip mo. Nakadaragdag sa iyong kaba ang malamang isa kang malaking palaisipan para sa ibang tao. At nanganganib kang patuloy na mapaligiran ng kaibigan at kakilala, ng nag-iisa.

Hindi biro ang dami ng tanong na nasa isip mo. Hindi rin biro ang malaman na malamang na hindi mo masagot ang lahat ng iyon. Naghahanap ka ng sagot. Pero hinahanap ka din niya. Malabo na kayong magkita....

Masaya ka ba?

Meron ka pang 28 taon ulit para mag-isip....

- Don Alejandro Buenaventura (1876)

Pants

Mahirap din talaga minsan yung hindi mo masyado binibigyang pansin kung ano ang isinusuot mo sa araw-araw.

Ganun kasi ako.

Hindi katulad ng iba na halos dalawang oras ang inaabot kakaisip kung bagay ba ang orange na t-shirt sa red na panatalon, hindi ko masyado pinagtutuunan ng pansin yung mga ganung bagay. Basta sa akin, suot lang ng suot. Kahit anong kulay pa yan, basta kasya, ayos na. Kaya kung tutuusin, hindi naman talaga ako baduy, tamad lang.

Ang kagandahan naman sa hindi masyadong mapili sa sinusuot na damit eh mabilis lang ang orasyon ko pagkatapos maligo. Mga kulang pitong minuto lang siguro ang nauubos ko sa pagdadamit. All in all, kasama na ang paliligo, halos sampung minuto lang ang nagagamit ko sa pag-aayos. Pero kahit ganun, madalas pa din akong late sa mga usapan...trapik kasi eh.

Kaninang umaga, katulad ng nakagawian ko na, bumunot lang ako basta ng pantalon at polo sa mga damit ko. Wala nang kumbinasyon chuva. Para kasi sa akin, ang damit ay damit lang. Hindi pang-porma*. Anyway, ayun nga. Dahil hindi ko na tinitingnan kung ano ang sinusuot ko, hindi ko din nakita na butas pala ang nasuot kong pantalon. As in may malaking butas sa may bandang puwitan.

Hindi naman kapangitan ang puwet ko, pero nahihiya pa din ako ng sitahin ako at sabihan nga na butas daw ang aking pantalon. Mga bandang hapon na ng sitahin ako. Kaya buong araw na pala akong naglalakad, at kung saan-saan nagpunta, ng wala man lang kamalay-malay na meron na pala akong kahihiyang dala-dala. Napilitan tuloy akong bumili ng polo na mahaba. As in kasing-haba ng mga polo ni B1 at B2**, para lang mapagtakpan ang dapat mapagtakpan. Gayunpaman, parang ayaw ko ng isipin kung gaano kadaming tao na ang nakakita sa akin kanina, at lihim na natawa.

Kaya simula sa araw na ito, magbabagong buhay na ako. Kailangan ko ng ayusin ang buhay ko; araw-araw na akong magsusuot ng mahabang polo...

*Ito ang dahilan kung bakit may orange ako na barong.

**Si B1 at B2 ay ang dalawang baklang saging na mapapanood dati sa TV.

Financially challenged

Dear Pera,

Habang sinusulat ko ito, umaasa ako na nasa isa kang computer shop ngayon at nag-susurf sa internet. Sana ay suwertihin ako at mapadaan ka sa blog kong ito, at mabasa mo ang sulat kong ito. Dalangin ko na nasa maayos kang kalagayan habang binabasa mo ito.

Pera, ilang beses na kong sumulat sa iyo. Sinubukan ko ang email mo (pengeng_pera@yahoo.com), pero hindi ka naman sumasagot.. Tinext at tinawagan din kita pero palaging off ang cellphone mo. Ano ba ang problema? Bakit mo ba ko iniiwasan?!?

Wala akong masamang ginagawa sa iyo, pera. Alam mo iyon. Pero ilang buwan ng halos hindi tayo nagkikita. Kung magkita man ay sandali lang. As in nagpupunta ka din sa iba. Ni wala kang pasabi kung bakit. Masakit ang ginagawa mo sa akin totoo lang. Nagdurugo ang puso ko tuwing hindi kita nakikita. At lately eh hindi na talaga kita nakikita. Maawa ka naman....

Bumalik ka na sa piling ko. Mukha na akong tangang nakikiusap sa iyo ngayon. Kinakain ko na ang pride ko. Kahit ang sabi ng mga nakakatanda ay hindi ka naman daw mahalaga, ang masasabi ko lang sa kanila ay leche sila! Eh di sila ang ang mabuhay ng wala ka. Wag na nila ko idamay. Gusto kitang makasama. At sana ay magtagal na ang susunod nating pagkikita. Pangako ko na aalagaan kitang mabuti.

Wag ka na magalit sa akin please... Kung ano man ang kasalanan ko, patawarin mo na sana ako. Anuman ang mangyari, hihintayin kita.....

Nakikiusap,

Cid

P.S. Kung talagang ayaw mo na sa akin, mag-iwan ka naman ng kapalit. Thanks.