Kelangan ko lang i-share itong panaginip ko na ito. Matagal na itong nangyari, pero pakiramdam eh ko eh hindi ito nangyari ng walang dahilan....
Madalas akong mag-isip at mangarap na kilala ako ng mga "importanteng" tao sa mundo. Pag sinabi kong importante, ibig sabihin eh yung mga kilalang tao tulad nila Bill Gates, mga Ayala, mga Sy, basta lahat ng mayayaman dito sa Pinas at sa buong mundo. Naisip ko kasi, kung kakilala ko yung mga yun, mas madali akong maging mayaman. Mas madali kako akong magkaron ng trabaho at pera dahil nga marami akong koneksyon.
Minsan nanaginip ako....
Sa panaginip ko, parang pinagbigyan daw ako ng Diyos. Lahat nga ng mga importanteng tao sa mundo magiging kilala ko na. Hindi ko na eksaktong naaalala yung panaginip na yun, pero parang paglabas ko raw ng bahay namin, lahat ng tao eh binabati ako. Lahat ng tao eh kilala raw ako.
Gising na ako nung maisip ko kung ano ang kahulugan ng panaginip na yun - lahat ng tao dito sa mundo eh importante. Lahat ng tao ay may kanya-kanyang halaga.
Wala sa dami ng pera, o sa lakas ng kapangyarihan, ang sukat ng importansya natin bilang tao. Hindi kailanman pedeng ipagyabang ang natapos nating kurso, o ang mga nalalaman natin, kontra sa natapos at nalalaman ng iba. Hindi iyon batayan ng kung ano ang importansya natin. Hindi mo pedeng sabihin sa iba na "Mas mataas ako sa iyo". Walang karapatan ang kahit sino na tingnan ang kanilang kapwa bilang mas mababa sa kanila. Mali talaga iyon.
Ilang beses ko ginawa ang napakalaking kamalian na iyon. Ilang beses kong inisip na mas mababa ang isang tao ko kesa sa akin, dahil lang sa mas magaling ako sa kanila mag-inggles, o dahil lang sa mas may nalalaman ako kesa sa kanya. Wala na sigurong mas bababaw pa sa ganoong pag-iisip.
Ngayon, miski mahirap, pinipilit kong hindi maging mababaw. Pinipilit kong ayusin ang sistema ko ng pag-iisip. Sa totoo lang, mahirap. Mahirap bigyan ng respeto ang kapwa. Mas madali kasing manghusga. Lalo na sa trabaho ko.
Pero unti-unti kong natutunan kung paano itama ang mali kong iyon. Unit-unti kong nakikita kung gaano katotoo na mahalaga ang lahat ng tao. Kaya sa bawat hakbang na ginagawa ko, tinitiyak ko na hangga't maaari ay wala akong taong maaapakan. Dahil kung lahat ng tao nga ay importante, hindi tamang mang-apak ng kapantay mo lang.
Moral Lesson: Masarap ang Siomai sa Hap-Chan.
Madalas akong mag-isip at mangarap na kilala ako ng mga "importanteng" tao sa mundo. Pag sinabi kong importante, ibig sabihin eh yung mga kilalang tao tulad nila Bill Gates, mga Ayala, mga Sy, basta lahat ng mayayaman dito sa Pinas at sa buong mundo. Naisip ko kasi, kung kakilala ko yung mga yun, mas madali akong maging mayaman. Mas madali kako akong magkaron ng trabaho at pera dahil nga marami akong koneksyon.
Minsan nanaginip ako....
Sa panaginip ko, parang pinagbigyan daw ako ng Diyos. Lahat nga ng mga importanteng tao sa mundo magiging kilala ko na. Hindi ko na eksaktong naaalala yung panaginip na yun, pero parang paglabas ko raw ng bahay namin, lahat ng tao eh binabati ako. Lahat ng tao eh kilala raw ako.
Gising na ako nung maisip ko kung ano ang kahulugan ng panaginip na yun - lahat ng tao dito sa mundo eh importante. Lahat ng tao ay may kanya-kanyang halaga.
Wala sa dami ng pera, o sa lakas ng kapangyarihan, ang sukat ng importansya natin bilang tao. Hindi kailanman pedeng ipagyabang ang natapos nating kurso, o ang mga nalalaman natin, kontra sa natapos at nalalaman ng iba. Hindi iyon batayan ng kung ano ang importansya natin. Hindi mo pedeng sabihin sa iba na "Mas mataas ako sa iyo". Walang karapatan ang kahit sino na tingnan ang kanilang kapwa bilang mas mababa sa kanila. Mali talaga iyon.
Ilang beses ko ginawa ang napakalaking kamalian na iyon. Ilang beses kong inisip na mas mababa ang isang tao ko kesa sa akin, dahil lang sa mas magaling ako sa kanila mag-inggles, o dahil lang sa mas may nalalaman ako kesa sa kanya. Wala na sigurong mas bababaw pa sa ganoong pag-iisip.
Ngayon, miski mahirap, pinipilit kong hindi maging mababaw. Pinipilit kong ayusin ang sistema ko ng pag-iisip. Sa totoo lang, mahirap. Mahirap bigyan ng respeto ang kapwa. Mas madali kasing manghusga. Lalo na sa trabaho ko.
Pero unti-unti kong natutunan kung paano itama ang mali kong iyon. Unit-unti kong nakikita kung gaano katotoo na mahalaga ang lahat ng tao. Kaya sa bawat hakbang na ginagawa ko, tinitiyak ko na hangga't maaari ay wala akong taong maaapakan. Dahil kung lahat ng tao nga ay importante, hindi tamang mang-apak ng kapantay mo lang.
Moral Lesson: Masarap ang Siomai sa Hap-Chan.
1 comment:
Grabe Cid! Saktong-sakto ung moral lesson! ",) Seriously, ang ganda nung realization na shi-nare mo .. pati ako medyo tinamaan! ouch! ",)
Post a Comment