Marunong pa kaya akong magsulat?

November 28, 2007.

Yang ang date ng huli kong post dito. Hindi ko na din alam kung bakit ganoon katagal simula noong huli akong magsulat. Dumaan ang pasko, bagong taon, three kings, at iba't ibang okasyon. Nakaranas ako ng kalungkutan, kasiyahan, katamaran at kasipagan, pero hindi ko nagawang isulat iyon dito. Paano, tuwing naaadik akong magsulat, wala naman ako sa harap ng computer. At kung kailan naman nasa harap na ako ng computer, saka naman ako nakakaramdam na wala na ang kaadikan ko.

Pero ngayon, kailangan kong magsulat ulit tungkol sa nangyari sa akin noong nakaraang sabado, March 1, 2008. Sa maniwala kayo sa hindi, nakasakay ako sa isang time machine.

Nakareceive ako ng text sa kaklase ko noong college na si Jemabel. Last week pa siya nagtetext at nagsasabi na magkita-kita nga raw kami ng mga kaklase ko noong college. Sa totoo lang, hindi naman ako masyado na-excite dahil ilang beses nang nagkaroon ng ganoong plano pero hindi naman natutuloy. Kaya naman, yung iba kong kaklase noong college, huli kong nakita eh graduation pa namin - at yun ay walong taon na ang nakakaraan.

Walong taon? Halos isang dekada na ang dinagdag sa mga mukha namin ng panahon. Lingid sa kaalaman nila, gusto ko rin sana silang makita. Gusto ko rin kasing malaman kung meron ba sa kanilang tumaba. Ugali ko kasi talaga ang maghanap ng karamay.

Natuloy naman ang pagkikita namin. Sa tingin ko, natuloy din iyon dahil na rin sa makulit si Jem sa kakatawag at kakatext. Buti na lang at talagang OC siya. Isa pa, ikakasal na kasi si Len. Hindi naman maganda kung hindi man lang namin siya mabisita bago man lang mag-iba ang apelyido niya. Hindi kami ganoon karami noong nagkita kami. Ang nandoon lang ay sila Len, Luther, Jem, Ria, Vanessa, Philip, at ako (na siyang pinakapogi sa grupo). Hindi naman ako nadismaya sa pagkikita namin dahil, katulad ng inaasahan, hindi lang ako ang tumaba.

Tiningnan ko isa-isa ang mga kaklase ko noong college. Napansin ko na hindi naman ganoon kalaki ang dinagdag ng panahon sa mga mukha nila. Kahit paano, nakita ko pa rin sa mga mukha nila kung ano ang nakikita ko dati. Ganoon pa rin sila tumawa. At kung ano ang nakakapagpatawa sa kanila dati, mukhang yun pa din naman ang nakakapagpatawa sa kanila ngayon. At sa mga bago nilang kuwento, nabasa ko din na kung ano ang nakakapagpalungkot sa kanila dati, yun pa din ang nakakapagpalungkot sa kanila ngayon. Yun nga lang, parang mas mabigat lang dalhin yung lungkot ngayon. Hindi ko alam kung bakit pero ganoon yata talaga pag tumatanda. Kasabay yata sa paghina ng buto mo ang paghina ng kapasidad mong magbuhat ng problema.

Pero hindi ko sinulat ang post na ito para ikuwento ang mga problema namin. Isinulat ko ito para ikuwento kung paanong napatunayan ko na, na totoo ang time machine. Dahil noong gabing yoon, kasama ang mga kaibigan ko noong college, 19 years old lang ulit ako. Nagsilbing salamin ang anim na mukha ng mga kaibigan ko - salamin kung saan nakita ko yung sarili ko sampung taon na ang nakakaraan. Kahit sa isang gabi lang na iyon, wala akong ibang inisip kundi ang pagpapatawa, at ang pagtawa.

Walang kliyente. Walang hearing. Walang deadline. Walang kaaway. Walang gagawin. Walang kakausapin. Walang stress. Walang meeting; wala ang lahat ng bagay na nagpapakumplikado sa pag-inog ng mundo ng mga taong katulad namin na, kagaya ng lahat, kinailangang tumanda. Pero noong gabing iyon, gamit ang isang magic mic at humigit kumulang apat na bote na alak, pansamantala eh nadaya namin ang tadhana. Wala sa aming 27 o 28 noon.

Pansamantala....

Kinabukasan, kanya-kanya na ulit ng kalsada na nilakaran. Kanay-kanya na ulit ng panaginip na hahabulin.

Merong akong teorya. Ayon dito, ng panahon ay kontrolado ng isang malaking orasan. At ang orasan na iyon ay binabantayan ng isang mama na malaki ang katawan. Hindi siya pumapayag na galawin ang orasan na iyon. Walang pwedeng makialam sa orasan na iyon. Kaya naman, kahit anong gawin natin, hindi nating magawang maibalik ang kahit isang oras o minuto sa buhay natin, kapag ito ay nagdaan na. Ang batas ng buhay ay ito - pag bahagi na nang nakaraan, nakaraan na lang talaga iyon.Pero noong March 1, 2008, nakatulog yung mama na nagbabantay sa orasan na sinasabi ko.

Pansamantala, sa di malamang kadahilan, nagawa kong manipulahin ang panahon.

Ngayon, nandito ako sa harap ng laptop na ito, at matiyagang nag-aabang at umaasa na muling makakatulog yung mama. Tahimik na naghihintay ng isa pang "pansamantala"...