Headlines

Hindi na kami nagpapadeliver ng dyaryo ngayon dito sa office. Sayang naman kasi dahil walang nagbabasa. Ang binabasa ko lang naman sa dyaryo eh yung comics section. Tapos ang tinitingnan lang naman ng kasama ko sito eh yung crossword section.

Wala na talaga kong hilig na magbasa ng dyaryo ngayon. Hindi katulad dati na tuwing umawa eh yung agad ang hanap ko. Nakakabuwisit lang kasi pag nababasa mo ang mga balita na pare-pareho lang naman. Walang bagong nangyayari. Ang masama pa dun, nakaka-depress lang ang mga mababasa mo - lalo pa pag ang topic eh tungkol dito sa Pilipinas. Hindi naman sa wala akong pakialam sa Pilipinas pero, kung yun at yun lang din ang mababasa ko, mas gusto ko pang malaman ang mga pangyayari dito, gamit ang sarili kong opinyon. Kumbaga eh gamit ang sarili kong interpretasyon.

Pero hindi naman ibig sabihin na hindi na ko bibili ng dyaryo kahit kailan. Panata ko sa sarili ko, pag may nabasa na ko na kakaibang headline, magsisimula na ko ulit magbasa. Halimbawa ng mga kakaibang headlines na hinihintay ko ay:

1. "Lion Heart ng Carebears, involved sa the Coup Plot" - Sec. Gonzales

2. Isda, nalunod.

3. Santa Claus admits that his gay in PBB Christmas Edition.

4. Malabon, hindi na binabaha!

5. Mga Kongresman at Senador, sabay-sabay na nagpakamatay.

6. Kiera Knighltey, nagpakasal sa isang Pinoy (Cid Andeza)!

7. Kris Aquino, isa ng pipi.

8. Friendster Testimonial in favor of Cid, mandatory under the new law.

9. Philippines, world's NEW superpower.

10. Cid, world's sexiest man according to People.

Usapang mature

Client 1: Pre, kumusta na nga pala si Onse?

Client 2: Sinong Onse?

Client 1: Yung anak ni Aling Pasing. Yung kapitbahay natin sa Novaliches.

Client 2: Si Neil! Pare naman, mga propesyonal na tayo. Hindi porke't onse yung daliri ng tao eh "Onse" pa ring ang itatawag natin sa kanya. Hindi na tayo bata. Engineer na yun baka hindi mo alam?!?

Client 1: Ganun ba?

Client 2: Oo. Kaya wag na nating tawagin yun sa palayaw nya nung bata. Matatanda na tayo. Hindi na tama na gumamit pa tayo ng mga tawagang pambata. Baka mamaya propesyonal na pala yung tinutukoy natin eh.

Client 1: Ok.

(After 10 minutes)

Client 1: Nga pala, musta na si Ulo?

Drum Roll.........

Losing my Religion

Wala na yatang hihigit pa sa talino ko. Humility aside, sa tingin ko ay ako na ang pinakamatalinong tao na nabuhay. Kumpleto din ako ng talento. Kumbaga eh ako na ang simbolo ng isang perpekto at kumpletong tao.

Kahit gaano pa kalalim ang gawin kong pag-iisip, wala talaga akong maalala na kapintasan ko. Wala talaga. Ang kapintasan ko lang talaga na naiisip eh sobrang perpekto ko. Minsan nga, ang iniisip ko ay isa siguro kong anghel.

Bilang katunayan....

Nawala na naman ang cellphone ko. Nalaglag habang mahimbing akong natutulog pauwi ng Tondo.

Hindi ko na alam kung ilang beses na kong nawalan ng cellphone. Pede na siguro kong magtayo ng isang maliit na tindahan ng cellphone kung nde ako nawawalan ng fone.

Ang hindi ko maintindihan eh kung bakit nagagalit sila mama tuwing nawawalan ako! Ano ba ang masama dun? Kung tutuusin, mga tatlong buwan ko na ding napakinabangan yung cellphone na yun. Kaya nararapat lang na may makinabang naman na iba. Bakit sila nagagalit sa pagiging matulungin ko? Sa langit times 100 daw yan sabi ng teacher ko nung elementary. Ibig sabihin, libo na ang cellphone ko sa langit! San ka pa?!?

Hindi pa ako kumukuha ng sim sa smart. Medyo pinapatagal ko pa kasi nakakahiya na. Mauubusan na kasi ko ng dahilan kung bakit nawala ang sim ko. Eto ang draft ng idadahilan ko ngayon sa Smart:

Smart Communications
Ayala Avenue, Makati

RE: Request for Sim Card Replacement

To Whom It May Concern:

On March 23, 2006, while I was on my way to Tondo, a beggar approached me and asked if she could borrow my phone. She told me that she needed to text her mother who was dying of cancer. Being the not-so-gullible-and-not-so-trusting-person that I am, I readily acceded. Once I gave her my phone, she turned into a very beautiful diwata.

As it turned out, the beggar was actually the fairy godmother of cellphones. I was so shocked because I was not aware that there was such an entity. She told me that, because of my generosity, she will give me something that I may use to fight crime. She also told me not to inform anyone what that "something" was or it will lose its powers. So, I hope you understand why I will no longer discuss it in this letter.

In view of the foregoing narration, may I request for a new sim card? You see, in exchange for the powers, I had to surrender my cellular phone. Though we may not understand why she needed the cellphone - being the diwata that she is - there are some things in this life that are beyond human reason. Nevertheless, rest assured that I will use the powers given to me to do good (such as evicting Zanjoe from PBB).

In the meantime, please provide me a new sim card.

Yours very truly,

Captain Cid (with a capital S* on my chest)

*To clarify, the "S" does not stand for stupid.

169 and counting...

Effective ang ginawa kong pagpapayat. Kailangan ko talagang ipagmalaki sa mundo na napakalaki ng pinayat ko simula ng magdesisyon akong wag na kumain ng rice. Napakarami na ng mga taong nakapansin na anlaki na ng pinayat ko. Halos araw-araw eh wala akong ibang naririnig mula sa ibang tao kundi - "Cid, ang payat mo ngayon ah!".

Masayang masaya ako kaninang umaga. Kasi, mula sa box na pinadala ng aking tyuhin eh may pinadala siyang weighing scale. High Tech! Kasi digital ang output na makikita mo. Sabi ko sa sarili ko - syete, ano na kaya ang timbang k0 ngayon?!?

May konti akong excitement bago ko tuntungan ko ang weighing scale na yun. Siyempre naglalaro na sa isip ko na malamang ang laki ng ibinaba ng aking weight. Dati kasi, nakakahiya mang aminin eh mga 165 pounds ako. Kaya pakiramdam ko nga eh mas mabigat pa ko kesa sa pinagsama-samang problema ng Pilipinas. Kaya nga nagdesisyon ako na kailangan kong magbaba ng timbang. Natatakot kasi akong magakaroon ng Diabetes at baka maputulan ako ng isang parte ng katawan.

Sabi kasi sa akin, pag may Diabetes ka daw at malala na, pag nagkasugat ka daw eh hindi na gagaling. Kaya ang ginagawa daw, kesa lumala pa lalo, pinuputol na lang ang parte ng katawan na nagkasugat. Baka raw kasi magka-impeksyon. Kaya yung kapitbahay namin na mahilig sa bukayo, nung magkasugat siya sa paa, pinutol yung paa nya. Eh paano kung ulo ang nagkasugat? Puputulin din ba para wag na kumalat ang impeksyon?

Anywayz, balik tayo sa weighing scale.

Pagtuntong ko dun sa scale na yun. Ang ganda! Lumabas ang ilang buwan kong pagtitiis! Nakita ko kung ano ang epekto ng tyagaang pag-iwas sa kanin. Kasi, ang timbang ko ngayon eh 169 pounds!

Isa lang masasabi ko - sinungaling ang weighing scale na yun! Hindi ko alam kung paano ko mapapatunayan pero may sama siguro ng loob yun sa akin kaya nililinlang nya ko.

Buwiset...

Moral Lesson: Ang pag-iwas sa pagkain ng sinaing ay nakakataba. Lalo na kung yun lang iniiwasan mo.

Ewan ko

Labingtatlong araw na ang nakakaraan, nagpost ako sa blog na ito.

Grabe! Ganun na pala katagal. Ang hirap kasi makahanap ng oras nitong mga nakaraang araw. Medyo madaming trabaho. Maraming dapat puntahan. Kaya pagdating ko dito sa opisina, ang ginagawa ko na lang kadalasan eh ang maidlip. Tinatakasan ako ng inspirasyong magsulat kapag ganoong pagkakataon. Katulad ng karamihan, mas inspired akong matulog kapag pagod.

San ba nakakabili ng time machine?

Taliwas sa akala ng iba, nag-iisip din naman ako minsan. Hindi sa lahat ng pagkakataon eh puro kalokohan lang ang naiisip ko. Minsan kasi eh kailangan din namang magseryoso. Minsan kailangan kong harapin ang isang problema, ng hindi nakatawa. Minsan talaga, hindi kayang takpan ng ngiti ang nararamdaman mong lungkot. Kahit naging ugali ko na ang pagiging masayahin, hindi ko maitatago na, kahit papano, nakakaramdam din ako ng stress.

Uuulitin ko, san ba nakakabili ng time machine?

Parang kailan lang, parang ilang kisapmata pa lang ang nakakaraan, isa kong bata na walang ibang problema kundi ang paglalaro. Maliwanag pa sa sikat ng araw ang alaala ng mga adventures ko noon. Kada lakad, kada takbo, at kada lugar na mapupuntahan ay bago. Hindi ko pa alam ang kahulugan ng salitang mababaw noon. Kaya siguro ang mga bagay na sa tingin ko ngayon ay mababaw na dahilan para maging masaya, ay nagbibigay sa akin noon ng sapat na dahilan para tumawa ng tumawa. Ngayong "malalim" na ako, natuklasan ko na ang pagiging mature ay hind garantiya ng kasiyahan. Hindi sila directly proportionate kumbaga.

Kung walang nabibiling time machine, meron bang na-aarkila?

Kapag napapagod ako, kapag nakikita ko ang pangit sa mundo na ginagalawan ko ngayon, binabalikan ko ang alaala na naipon ko noong bata pa ako. Ang tawag ko sa kanila eh mga "Alaalang Batibot". Alaala ng mga panahon na inosente pa akong naniniwala kay Pong Pagong, kay Kiko Matsing, at kay Manang Bola. Mga alaala ng isang musmos na walang puknat na sumusubaybay sa programang Batibot, sa pag-aakalang iyon talaga ang totoong mundo. Napakarami kong masayang alaala noon na hindi matatawaran ng kahit ano.

Meron bang mahihiraman ng time machine?

Hindi ata sumabay sa edad ko ang utak ko. Hindi kinayang sabayan ng pagtanda ng katawan ko, ang pagtanda ng isip ko. Iyon siguro ang dahilan kaya, paminsan-minsan, kinakailangan kong takasan ang kasulukuyan, sa pamamagitan ng pagbabalik-tanaw sa nakaraan.

Masama bang gumawa ng time machine?

Wala sigurong masama sa pag-aalala sa nakaraaan na hindi na pedeng balikan.

Kailangang kong harapin ang hamon ng araw na ito ng nakatayo. Hindi ko pedeng yukuan ang panahon. Hindi madaling kalaban ang oras. At mas lalong hindi madaling talikuran na lang basta ang mga pagsubok na dala nito.

Pero hangga't nandyan ang mga "Alaalang Batibot", wala akong dapat ipangamba.

Elebeytor

Kahit gaano kalaki ang pagkakaiba ng mga paniniwala ng mga Pilipino; kahit gaano karami ang relihiyon sa ating bansa; at kahit ano pa ang political affiliation na kinabibilangan ng isang indibidwal, isa ang tiyak ko - pare-pareho lang ang tayo kapag sumasakay sa elevator.

Ito ang na-realize ko kanina ng sumakay ako ng elevator sa PBCom. Doon kasi kami kumain pagkagaling sa banko. Nagpunta ako sa bangko para mangutang sana. Kaso ayaw pumayag kasi kailangan daw may dala kong valid I.D. Ayaw nilang tanggapin yung I.D. kung nung High School.

So un nga, nung sumakay ako ng elevator, napansin ko na parang merong unwritten rules na sinusunod kapag sumasakay ng elevator. Lahat kasi eh iisa lang ang aksyon. Bihira ang hindi nagiging conformist. Ngayon, para maging written na ang dati ay unwritten, eto ang mga rules na dapat sundin....

1. Bawal magsalita.

2. Bawal malikot.

3. Dapat mong tingnan ang LCD display na nag-iindicate kung anong floor na.

4. Kahit automatic ang elevator door, obligasyon ng nasa may harap na pindutin ang close button pag nakalabas na ang bababa sa floor.

5. Imoral ang paghinga ng malakas.

Sa tingin ko eh kumpleto na yan. Pansinin nyo sa susunod na sumakay kayo sa elevator, lahat sinusunod yan.

Political Statement

Maraming nagtatanong sa akin kung ano raw ang opinyon ko sa nangyayari dito sa Pilipinas. Ano raw ang masasabi ko sa gulo dito? May nagtatanong kung ano ang naiisip kong solusyon sa problema.

Lahat tayo ay may sariling kuro-kuro kung ano ang dapat gawin. Meron diyang magsasabi na dapat ay bumaba na si Gloria. Meron din namang magsasabi na dapat ay tumigil na sa kakakontra ang oposisyon. Siyempre, kung panong may karapatan ang bawat isa na magpahayag ng sarili nilang opinyon, karapatan ko din na magpahayag ng aking opinyon. Kung dati rati ay wala aking kimi, hindi na pede yun ngayon dahil sa papalalang sitwasyon ng ating bansa. Para sa inang bayan, babasagin ko na ang aking katahimikan.

Ano ang solusyon sa gulo? Eto ang mga naisip ko.....

1. IBALIK ANG "THAT'S ENTERTAINMENT" - Kung naalala nyo pa, nung may That's Entertainment pa eh wala namang destabilization na nangyayari. Merong mga coup attempts pero lahat ng yun ay hindi nagtatagumpay. Nung kasikatan ng Thursday Edition ay wala naman akong naalala na nag-declare si Pres. Cory ng "State of Emergency". Kaya na-conclude ko na may kaugnayan sa kaguluhang nagyayari ngayon ang pagkawala ng "That's". Wala pa kong hard evidence pero, sa aking palagay, ang pagsigaw ni German Moreno ng "Walang tulugan!" ang sanhi ng discontentment ng mga sundalo. Mababa na nga naman ang sahod nila eh ayaw pa silang patulugin.

2. GAWING ISANGLIBO ANG PRESIDENTE NG PILIPINAS - Kaya naman nag-aaway ang mga pulitiko eh dahil gusto nila na sila ang maging presidente. Sa madaling salita eh gusto nila ng power. Ngayon, para matapos na ang political bickering, gawin na lang natin na isanglibo ang mga presidente natin. At least, lahat ng gustong umupo eh makakaupo. Hindi na kailangan pa ng mga constitutional convention chuva.

Magulo pag ganun? Eh magulo din naman ngayon eh. So walang magbabago.

3. ITIGIL NA ANG KAHIRAPAN - Paano? Simple lang. Gawin nila kong mayaman. At least may isa na na hindi naghihirap. Isa-isa lang muna siyempre. At dahil ako nakaisip nito, ako ang mauuna.

4. GAWING MANDATORY NA LAHAT NG SUNDALO AY DAPAT MARUNONG MAGCROSS STITCH - "Evil lurks in the mind of an idle man" - ika nga ng isang sobrang sikat na pilosopo (na sa sobrang sikat eh nakalimutan ko na kung ano pangalan niya). Kelan ba bumubuo ng mga plots yung mga sundalo natin? Siyempre kung kelan sila walang magawa! Parang naririnig ko na ang nagiging usapan nila pag ganung mga pagkakataon -

Sundalo 1: Pre, ano ginagawa mo?
Sundalo 2: Wala nga eh. Tambay lang dito sa barracks. Wala kasing gyera, bad trip!
Sundalo 1: Magplano na lang tayo ng coup. Makikita pa tayo sa T.V.
Sundalo 2: Sige!

Kita nyo na ang epekto? Pero kung lahat ng sundalo ay marunong macross stitch, ganito ang magiging usapan nila -

Sundalo 1: Pre, tapos mo na ba yung tinatahi mong winnie the pooh?
Sundalo 2: Hindi pa. Pero malapit na din.
Sundalo 1: Ganun ba? Hiramin ko sana yung pattern eh. Gusto mo mag-coup?
Sundalo 2: Ayoko pre. Madami pa kong tatahiin eh.

Kitams?!? Napakalaki ng pagbabagong nadudulot ng cross stitch.

5. PATAYIN LAHAT NG IPIS - Wala lang. Gusto ko lang.

Ok. Yan na lang muna. Nagampanan ko na ang aking tungkulin bilang mabuting mamamayan.

A Call to Arms

Kagabi, dahil sa isang tricycle driver na sa sobrang tanga* eh pedeng-pede ng maging senador, naligaw ako. Napakalayo tuloy ng nilakad ko para lang makarating sa sakayan pauwi sa amin.

Habang naglalakad, may nakita kong kainan. Medyo nagulat ako sa pangalan ng kainan na yun. At ang post na ito ay para mabigayan ng karampatang babala ang lahat - wag kayong kakain sa restaurant na yun! Sa pangalan pa lang niya ay kaduda-duda na ang uri ng pagkain na ibibigay nila sa iyo. Parang hindi safe na kumain dun. Ang pangalan kasi ng restaurant ay - "BALLS NI KUYA".

Ngayon, bilang kuya ng aking mga kapatid, hindi katanggap-tanggap ang pangalan na yan. Hindi ako sang-ayon na basta-basta na lang ilagay sa hapag kainan ang aking B***S, or anyone else's B***S for that matter.

Kaya sa mga katulad kong Kuya:

Inaanyayahan ko kayo sa darating na Marso a-tres. Tayo ay mag-rarally sa harap ng Restaurant na yun para ipaglaban ang ating mga karapatan! Wag nating hayaan ang mga kapitalista na gamitin ang simbolo ng ating pagkatao at pagkalalake, bilang putahe! That is assuming of course that we have one, errr, two pala.

*Pero siyempre, mas tanga naman ako ng di hamak.

Sayang....

Matagal akong nanahimik. Halos dalawang linggo na ang nakakaraan ng huli akong magpost dito. Hindi dahil sa masyado akong busy. Hindi rin dahil sa walang paraan para makapag-connect ako sa internet. May malalim na dahilan ang pananahimik ko...

Nitong mga nakaraang araw, wala akong ibang ginawa kundi mag-isip. Iniisip ko ang sitwasyon ng buhay ko ngayon. Pinagbulay-bulayan ko ang mga nagawa kong desisyon. Pinipili ko kung alin sa kanila ang naging tama. At masusi kong hinihiwalay kung alin sa kanila ang mga naging mali. Matagala akong nag-isip. Matagal.....

Maraming konsepto ang naglaro sa isip ko. Marami akong natuklasan na pagkakamaling nagawa ko. Hindi pala mabilang ang dami ng mga desisyon kong ginawa, na hindi naging tama. At ang masama, ang mga desisyon na yun ay hindi na kailanpaman mai-tatama.

Sa lahat ng mga tanong na umikot sa utak ko, isa lang ang hindi ko maiwan hanggang ngayon. Isa lang ang patuloy na sumasama sa akin sa paglalakbay ko. Iyon ang tanong na puno ng regret; ang tanong na puno ng sakit at pagdaramdam. Ang tanong na nagmumulto ngayon sa aking pagkatao ay ito - "Bakit kaya hindi ako nag-artista dati?"

Naisip ko kasi na pedeng-pede naman akong mag-artista. Meron naman akong talento na hindi matatawaran. Qabi ng nanay ko, sobrang galing ko daw maghugas ng pinggan. San ka pa?! May tatalo pa ba sa talento na yun?

Hindi naman pedeng sabihin na hindi ako pedeng mag-artista dahil medyo may katabaan ako. Aba! Bakit naman si Ike Lozada? Sobrang taba nun pero sikat na sikat siya. Si Dabiana eh mas sikat noon kesa kay Kristine Hermosa. Madami pa akong pedeng banggitin pero hanggang dun na lang.

Kung nag-artista na lang ako, at least kakamal ako ng limpak-limpak na salapi. Magiging model ako ng mga produkto tulad ng hanger, walis tambo, white flower, folder, art paper, atbp. Magiging milyonaryo sana ako ng ganon ganon lang.

Pero ngayon ay huli na ang lahat. Iba na ang propesyon ko. Nakakalungkot isipin na napunta ako sa isang propesyon na hindi naman para sa akin. Sayang.....