Tuesday, November 28, 2006
Ding Dong
She hated it when we were not seated at the first row...
She hated long lines...
She hated riding jeepneys,
preferring to wait forever for an FX taxi...
She hated sitting alone...
She hated my being late in a date...
She hated Tabasco...
She hated Vince Hizon...
She hated the ride to San Juan...
She hated our professor in Philosophy...
She hated math (I think, as much as I did)...
She hated her father (that's what I think)...
She hated the way some of her friends treated her...
She hated being alone at home...
She hated so many things.
And yet, despite all the things that she treated with spite, I think she never learned to hate me.
And I would remember her forever for that.
...and with that, I rest my case.
Pamangkin: Ayaw ko na pong pumasok?
Ako: Nyek! Bakit naman? Gugulpihin ka ng papa mo loko ka.
Pamangkin: Ayaw ko na po talaga. Gusto ko na lang maging boksingero parang si Pacquaio.
Ako: Haha! Iba pa rin nakapagtapos noh!
Pamangkin: Eh bakit ikaw? Sino mas mayaman sa inyo ni Pacquiao?
Ako: ..... ..... ..... ...... .....
Ako ulit: Bahala ka. Gulpihin ka talaga ni papa mo pag sinabi mo yan.
Pamangkin: Pag boksingero na ko di na kaya nya ko magugulpi!
Tuesday, November 14, 2006
All pigs go to heaven
Masakit mang isipin, kailangan kong tanggapin na isa na kong baboy sa susunod na bahay. Yun ay bilang kaparusahan sa kakakain ko ng baboy sa buhay na ito. Nitong nakaraang dalawang buwan, madalas na lechon ang aking hapunan. Agahan ko naman ay kamto. Sa dami ng baboy na kinakain ko ngayon, mimura na ko ng Fairy Godmother ng mga baboy.
Ano na kaya ang kalagayan ng puso ko ngayon? Hirap na hirap na siguro siyang mag-pump ng dugo. Pero anong magagawa ko? The body is willing but the mind is weak.
Kahapon nga eh nangako ako sa sarili ko na puro gulay na lang kakainin ko. Kaso negative pa din eh. Kanina, pagdating ko galing sa hearing eh gutom na gutom ako. Ang oorderin ko nga sana sa baba eh yung ginataang gulay. Kaso, parang may kung anong hiwaga ang bumalot sa akin kanina. Parang na-magnet ako noong sinigang na baboy. Yun tuloy ang binili ko. Take note, kumuha pa ko ng kalahating lechon. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganito ako ka-health concious.
Nag-iisip nga ako ng paraan kung pano malulutas ang problema ko na ito. Kung mag-muslim kasi ako, wala ding mangyayari. Malalabag ko lang ng paulit-ulit ang rule nila. Malamang eh mas lalo akong maging sureball sa impyerno pag nagkataon.
Di bale, simula sa araw na ito, nangagako ako na isang buwan akong walang ibang kakainin kundi gulay. As in gulay lang. At hindi ko na iisipin na gulay ang kanin.
Pero teka, bukas ko na lang simulan ang pagtupad diyan. Porkchop kasi ang niluto sa Tondo eh. Last na iyon.
Thursday, November 09, 2006
LRT at MRT
Sa ilang buwan kong pagsakay sa railway system dito sa Pinas, wala pa talaga kong nararanasang byahe na nakaupo ako ng maayos. Palagi na lang akong nakikipagsiksikan. Kaya nga itong darating na kapaskuhan, ang wish ko lang eh sana makaupo man lang ako sa LRT sa buong byahe ko. Minsan nga, miski hindi ako bababa sa Baclaran, parang naiisip ko na bumaba na lang doon para man lang maranasan ko kung ano ang pakiramdam ng upuan ng LRT, bago man lang ako pumanaw.
Napakasikip kasi ng LRT. At walang exception dyan. Tapos, masikip na nga, pipilitin pang pumasok ng iba. Kaya higit pa talaga sa sardinas ang kakalabasan nyo. Kaya nga walang katotohanan yung sinasabi ng LRT operator na humawak daw sa handrails. Langya! Kahit hindi ka humawak hindi ka naman babagsak dun sa sobrang sikip eh. Kung ikaw ay isang ina, kahit magpadede ka ng sanggol sa LRT*, tapos bitawan mo yung sanggol na hawak mo, hindi malalaglag. Parang floating lang siya dun.
Sa MRT, in fairness, nakakatyempo din naman ako ng upuan. Lagi kasing sa Taft ang station ko na sinusimulan. Kaso, kahit bihira na nga lang akong makaupo, tyempong meron palaging matanda na sasakay. Pagsakay nya na paupuin ko siya. At siyempre, kagaya ng isang pangkaraniwang pinoy ngayon - nagkukunwari na lang akong tulog.
Pero ang kinaiinisan ko talaga dyan eh yung mga taong sumasalubong sa mga bumababa. Kahit hindi nila kamag-anak yung mga bumababa eh sinasalubong pa din nila. Noong isang linggo nga, dala na din ng buwisit ko, nasigawan ko yung mga sumasalubong sa akin habang pababa ako sa Guadalupe.
"SANDALI LANG!" -sabi ko. Tapos ginulpi na ko ng taong bayan.
*Hindi ko nirerekomendang gawin ninyo ito, sa dami ng manyakis na sumasakay sa LRT. Pero kung ako katabi nyo, po-protektahan ko kayo.