Sa buhay natin, maraming mga bagay na tatangkain nating maabot. Maraming pangarap na pipilitin nating abutin. At, kung paanong maraming beses nating hahanapin ang kasagutan sa lahat ng mga pangarap natin, ganun din naman na maraming beses natin matatagpuan ang sarili natin na bigo. Kasabay sa paghinga natin bilang taong nakaranas ng tagumpay, ang paghihingalo bilang isang taong nakaranas ng pagkatalo.
Kagabi...muli akong naging bigo.
Hindi lang isang beses dumating sa buhay ko ang frustration. Katulad ng lahat ng tao, madaming beses ko na siya naranasan. At sa totoo lang, hanggang ngayon ay hindi pa din ako nasanay. Hanggang ngayon eh nasasaktan pa din ako ng sobra sa tuwing hindi ko makukuha ang bagay na inaasam ko.
Marami akong trabahong ginagawa sa opisina. Masasabi ko na iilan na lamang ang oras na nailalaan ko para sa aking sarili. Pero sa kabila nun, meron akong mga sandali na ginugugol mag-isa. Sa mga kaunting sandaling na yun eh nararanasan ko kung paano maging maligaya.
Kagabi ay sinubukan kong hanapin ulit ang sandali na yun. Pero sa kasamaang palad, bigo ako.
Pagkagaling ko sa opisina, pinuntahan ko ang tapat ng parking lot kung saan ako sumasakay pauwi. Iyon ang aking gawain bago umuwi - ang dumaan sa tapat ng ayala at tingnan kung nandun siya. Siya kasi ang tinutukoy kong sandali, na labis kong ikinaliligaya. Nagalak ako ng makita ko na nandun siya. Pero ang kagalakang iyon ay mabilis na naglaho na para bang isang bula na hinipan ng malakas na hangin. Ang kaligayahan ko ay naglaho.
Marahan ko siyang nilapitan at kinausap. Nakangiti siya dahil kilala nya na ko at alam kong alam nya ang pakay ko. Pero, bago pa man makapagsalita ang puso kong pagal, tahimik siyang umiling. Umiling siya at naintindihan ko na ang ibig nyang sabihin....wala ng balut.
Malas ko dahil gigil na gigil ako sa balut kagabi. Pero hindi ako nakakain kaya nagtyaga na lang ako sa mais.
Kagabi...muli akong naging bigo.
Hindi lang isang beses dumating sa buhay ko ang frustration. Katulad ng lahat ng tao, madaming beses ko na siya naranasan. At sa totoo lang, hanggang ngayon ay hindi pa din ako nasanay. Hanggang ngayon eh nasasaktan pa din ako ng sobra sa tuwing hindi ko makukuha ang bagay na inaasam ko.
Marami akong trabahong ginagawa sa opisina. Masasabi ko na iilan na lamang ang oras na nailalaan ko para sa aking sarili. Pero sa kabila nun, meron akong mga sandali na ginugugol mag-isa. Sa mga kaunting sandaling na yun eh nararanasan ko kung paano maging maligaya.
Kagabi ay sinubukan kong hanapin ulit ang sandali na yun. Pero sa kasamaang palad, bigo ako.
Pagkagaling ko sa opisina, pinuntahan ko ang tapat ng parking lot kung saan ako sumasakay pauwi. Iyon ang aking gawain bago umuwi - ang dumaan sa tapat ng ayala at tingnan kung nandun siya. Siya kasi ang tinutukoy kong sandali, na labis kong ikinaliligaya. Nagalak ako ng makita ko na nandun siya. Pero ang kagalakang iyon ay mabilis na naglaho na para bang isang bula na hinipan ng malakas na hangin. Ang kaligayahan ko ay naglaho.
Marahan ko siyang nilapitan at kinausap. Nakangiti siya dahil kilala nya na ko at alam kong alam nya ang pakay ko. Pero, bago pa man makapagsalita ang puso kong pagal, tahimik siyang umiling. Umiling siya at naintindihan ko na ang ibig nyang sabihin....wala ng balut.
Malas ko dahil gigil na gigil ako sa balut kagabi. Pero hindi ako nakakain kaya nagtyaga na lang ako sa mais.
No comments:
Post a Comment