The Happy Blog

The title of this blog is in sharp contrast to what I am feeling right now. Truth be told, I am feeling a little sad. In fact, I think that to describe myself as merely “quite sad” is an understatement.

As far as I can remember, I have lived my life in constant dread of sadness. Not because there is nothing to learn about it, but because I never really learned to adjust to its presence in my life. But once again, I am being reminded that it is something that I cannot escape.

It creeps in an almost clandestine manner. The next thing you know, it is in your life.

The funny thing about my current situation is that I am feeling both happy and sad at the same time. I don’t know if you can call this as a natural aberration, but I am almost certain that I am being pinned by two opposing and entirely different dichotomies. Funny thing indeed. But how come I am not laughing?

I am happy because I think I got what I prayed for. I think somebody I know is as happy as that person deserves to be. I got what I have been always praying for.

On the other hand, I am sad because…I lost a dream. A dream that, although not really within my reach, was enough to keep me chasing hope; enough to make my mind obstinately anticipate the coming of the night. Now, I am afraid that my dreams will lack color. And they will be as dark as that which I see when I close my eyes.

I wish I could reason my way out of this. I wish that I can nonchalantly pretend that everything will turn out well. But I am old enough to know that we will go through life without experiencing the fulfillment of all our wishes. After all, we were not born with genies on our side.

But I will walk. I will stand. I will breathe.

The sadness brought by solitude may bring me down, but it will never cripple me. It may prevent me from seeking hope in its specific sense, but it will not kill it altogether. There is still much to look forward to. There is still much to see. And more importantly, there is still much to love.

I wish you well. Goodbye for now....

“Silence is the unbearable repartee.”

Ang Sayaw

Sa ngayon gusto kong huminto muna sandali ang mundo
At wala muna akong makita kahit na nakadilat ako
Kung kaya kong pigilan ang pagtakbo ng oras
Sana ay noon ko pa ginawa, upang kahit papano ay nakaiwas

Ss isang lihim at malayong silid ko itinago
Ang damdaming maraming ulit ng naging ugat ng pagkabigo
Ngunit mababaw ang rason, kulang ang timyas ng salita
Kaya’t sa dakong likod ng silid na yun, muli akong nadapa

Mailap ang panaginip, hindi naging mabait ang pagkakataon
Pagka’t sa isang walang kasing-bagal na iglap, nagdilim ang panahon
At naranasan ko na namang muli kung pano pagsarahan ng tadhana
Nakita ko naming nakabinbin ang inaantabayanang pag-asa

Wala ng mas didilim at mas liliwanag pa ng sabay ngayon
Dahil lahat na yata ng inipon kong pagsinta dapat ng ikahon
Bago pa man magdapithapon, nagpaalam na ang araw
Haharapin ko pansamantala ang gabi, ng walang bituing matatanaw.

Saan ka nakakita ng bilanggo, na gumawa ng sarili nyang rehas?
O isang taong itinali ang sarili, matapos ay nagpupumiglas?
Madaling sabihin na sige, kahit alam mong ayaw
Ang sayaw…bow.

Past Blogs Revisited

Dahil nde ko alam kung kailan na naman ako mkakapagblog ulit, naisip kong i-link ang mga nkaraan kong kagaguhan dito. Narito ang siyam na napili kong blog na sinulat ng isang napakapogi at napakamachong tao...ehem...sino pa kundi ako.

Being Late

Math and Me

Work Ethics

IQ Test

Cid and Larry King Dead

Gloria's Admission Speech

Ang Alamat ng Durian

Boredom Raised to the Second Power

Boredom Raised to the Third Power

(Malamang eh iyan muna ang aking mga blog habang nde pa ko yumayaman. At least tatagal yan sa loob ng siyam na araw.)

I'm Alive

Matagal-tagal na naman akong walang sinulat na blog ah. Busy kasi ako sa dami ng trabaho eh. Wala akong panahon para magsulat ng mga bagong nasa isip ko. Pero sa totoo lang, ang dahilan na kababanggit ko lang eh isang napakalaking kasinungalingan. Ang totoong dahilan kaya nde ako makapagblog eh dahil wala akong internet connection sa bahay (na naman). Kapag nasa labas naman ako ng bahay, nde rin ako makapag-PC sa comp shop dahil nanghihinayang ako sa pera.

Syete! Isang buwan na kong wlang trabaho!

Kung susumahin pala eh isang buwan na kong naghihikaos. Malayo ako sa New Jersey, pero parang tinamaan ako ni Hurricane Katrina. Sa ngayon, ang kinabubuhay ko lang eh ang pagbebenta ng used inks sa ayala, at pagtitinda ng fishball sa tapat ng PBcom. Medyo mahirap ang kita lalo na pag may huli.

Kapag nakakramdam ako ng extreme poverty, nakakaisip ako ng nde maganda, Sa totoo lang, mraming beses ko na naisip na magbenta ng katawan sa Chikos. Naisip ko kasi na kung per kilo ang bentahan ng katawan dun, aba eh marami-rami akong mabebenta. Isang hita ko lang ang mabenta eh makakabili na siguro ko ng kahit second hand na Mazda 3. Nung isang gabi nga eh nagpunta ko duon. Nagsubmit pa ko ng resume pero hindi nila ko tinaggap. Ewan ko din kung bakit.

Nagtataka naman ako na sa kabila ng kakapusan ko sa buhay ngayon, hindi ako pumapayat. Pagdating kasi sa pagkain, para bang nde ako kinakapos. Pag ako lang mag-isa dito sa bahay, nde ako nawawalan ng de-latang mabubuksan, butong pakwan na mapag-tritripan, saka dalanghita na mapapapak. Simple lang naman kasi akong tao. Simple lang ang mga pagkain na nakakapagpasaya sa akin. Simple lang…pero kailangan marami.

Ito final na talaga – October 1, 2005 ang start ng bago kong adventure sa buhay. Dapat sana eh Sept. 15 start na kami, kaso may mga chuvanescence na nangyaro kaya na-delay kami. Miss ko na din ang pumasok sa opisina, at magblog ng umagang-umaga. Konting tiis na lang at matatapos na ang paghihikaos ko…I think.

Viper Armed

Weirdo nitong kapitbahay namin. Bago yata ang kotse nya kaya paulit-ulit nyang pinapatunog yung alarm nya na "viper armed...viper disarmed". Nakakabuwisit na nga eh. Gusto ko ngang sigawan na - "Oo na! Alam na namin! Viperin ko mukha mo eh!". Pero nde naman kasi ako violent na tao. Kaya ang balak ko, pag nde pa cia tumigil, buhusan ko na lang ng asidong bagong kulo yung kotse nya.

Bukas eh maraming nakaambang na trabaho. Maaga ko gigising dahil pupunta ko ng Muntinlupa. Pagtapos nun, kailangan kong umatend ng meeting. Kung pagtapos ng blog na ito eh nde na ko magblog, ibig sabihin lang nun eh na-assasinate na ko. Yung meeting kasi eh pangungunahn ng mga kalaban ko sa isang kaso. Wish ko lang eh may magpunta na nasa panig ko. Otherwise, masusubukan ang galing ko sa martial arts, na mas kilala sa tawag na marathon.

Kung tutuusin eh meron naman akong kapangyarihan. Isang titig ko lang eh matutunaw na silang lahat. Kaso hindi ko magagamit bukas dahil hindi ko na-charge. Hindi ko din macharge ngayon dahil naiwan ko sa opisina yung charger. So good luck na lang sa akin.

By the way, I really enjoyed the conversation I had with my students today. I will write a blog about them one of these days. That is assuming of course that I survive tomorrow's carnage.

Epilogue to the Birthday Blog

Just finished watching "The Great Raid". Medyo disappointed ako kasi ang akala ko, ang pelikulang iyon ay tungkol sa pinakamagaling at pinakamabisa na pamatay ng ipis at iba't ibang uri ng insekto. Raid kasi eh. Pero iba pala. Tungkol pala siya sa gyera. Maganda sana ang istorya, kung napanood ko lang sana ng buo. Halos kalahati kasi ng pelikula eh ginugol ko sa paghilik. Anyway, pinapahinga ko ang mata ko ngayon. Maya-maya ay manonoood naman ako ng "Brothers Grimm". Medyo kulang pa kasi ako sa tulog eh.

Binibilang ko kanina ang mga bumati sa akin sa araw na ito. Sa totoo lang eh medyo nagulat ako. Sa huling bilang ko kasi, simula kagabi eh 67 na tao (and counting) na ang bumati sa akin ng happy birthday. Nde ko alam sa iba, pero parang madami yatang naka-alala sa napakahalagang araw na ito. Does this mean that I am really such a nice person, who is treasured by many? O talagang marami lang tlaga akong utang?

In any case, it seems that my plan for today is actually working. I'm really enjoying this. Free ako ngayon sa kakaikot dito sa SM. Nde ko gaano pinoproblema ang budget dahil ako lang naman mag-isa. Namumrublema lang ako kung saan ako mag-didinner mamaya. Balak ko kasi eh sa man hann. Kaso kinapos ang budget ko dahil sa buwisit na popcorn na yan. Ang mahal kasi. Sa presyo nung popcorn eh pede ng isama yung tindera! Malamang tuloy eh mag-jollibee na lang ulit ako.

I am breathing well.

Hindi ko alam kung bakit, pero nakakaramdam talaga akong ng unknown na kasiyahan ngyon. I really am looking forward to what lies beneath..este...ahead pala. I wish everybody could feel what I am feeling right now. Pero dahil nga ako lang ang may birthday, at dahil na rin sa pinanganak akong selfish, akin na lang muna ito. Bwahaha!

I am happy.

I can be happier, I know. But that is beside the point. The secret to true happiness can be summed-up to two words - lowered expectations.

I wish everyone reading this blog (specially those who will greet me) all the happiness that this world has to offer. Sa lahat ng hindi masaya, may you conquer you loneliness. The latter is not that unconquerable....believe you me.*

*Straight from the handsome horse's mouth.

21, 22, 23, 24, 25, 26 (isa dyan ay ang tama kong edad)

Una sa lahat, nagpapasalamat ako sa lahat ng nakaalala sa aking birthday. Nagpapasalamat din ako sa mga hindi nakaalala na hindi nagrequest ng treat. Ako eh nandito ngyon sa SM Manila at dito ko balak mag-celebrate ng birthday. Nagtatago ako sa king mga barkada dahil sa ako ay naghihikaos ngayon. Mahirap ng makulit na magpa-inom o magpakain at baka mapilitan pa akong magbenta ng kidney.

Merong kakaibang nangyari sa birthday ko ngayon. Kami ni papa eh nagbonding at kumain sa isang mamahaling restaurant na itago na lamang natin sa pangalang jollibee. Tapos hinatid nya pa ko dito sa SM. San ka pa?! Parang unti-unti ko ng nakakalimutan na ampon lang ako at ang tunay kong tatay eh ang hari ng ingglatera.

Maraming nagtatanong sa akin kung ano ang balak kong gawin ngayon sa birthdy ko. Sa totoo lang, wala naman tlaga. Pero ngayon ko lang naisip na, dahil nga wala akong png-treat sa iba, treat ko na lang sarili ko. Ang gagawin ko na lng ngayon eh manonood ng sine. Tapos kakain ako sa tokyo-tokyo. Plano kong ubusin ang araw na ito ng ako lang mag-isa. Wala lang. minsan kasi eh kailangang i-date ang sarili para hindi ito magtampo. Mahirap pa naman pag ang sarili mo eh nagtampo sayo.

Kanina eh inimbitahan ako sa isang malaking pagtitipon ng mga ekonomista. Naatasan ako na magdeliver ng speech tungkol sa birthday ko. Heto ang kopya.....

Magandang umaga sa inyong lahat. Ako ay nandito ngayon sa harap ninyo upang purihin ang aking sarili. Dahil nga birthday ko ngayon, wala munang kokontra.

26 na taon na kong nabubuhay. Kung merong 365 days sa isang taon, suma tutal eh 9490 days na kong kumakain, mga 400 days na kong naliligo, at 30 days na kong wlang trabaho.

Sa tuwing sumasapit ang aking kaarawan, lagi kong iniisip kung ano ang mga nagbago sa akin cmula noong isang taon. Sa una eh parang wla akong maisip. Kasi kung tutuusin, katulad nung isang taon eh bobo pa din ko sa math, malakas pa din ako kumain, at hindi ko pa din ginagawang bisyo ang paliligo kapag nasa bahay lang ako at walang lakad.

Umiikot ang oras mga minamahal kong tagahanga, pero walang rule na nagsasabing kailangan mong umikot kasabay nito. At hindi porke't umiinog ang mundo eh iinog ka din. Pag ginawa mo yun, natitiyak ko sa iyong mahihilo ka lang.

May mga nagsasabi na kapag sumapit ka sa edad na ganito o ganyan eh meron ka ng mga bagay na hindi pedeng gawin. Kalokohan yun. Basta responsable ka sa lahat ng gaagwin mo sa buhay mo. Yun lang ang tatandaan mo. Kaya lahat eh kaya, at pede mong gawin (wag lang ilegal). Tulad ko. Hanggang ngayon eh natutuwa pa din akong magpadulas sa slide. Kahit pa ang sabihin ng ibang tao, magpapadulas ako. Pake kung pagsabihan nila kong immature. Yoon ba ang sukatan ng maturity? Kung yun ang sukatan nila, pwes mag-swing na lang ako.

Tandaan nyo na ang susi sa isang maligayang buhay, ay hindi hawak ng ibang tao - ito ay hawak mo. Wag na wag mong ipapahiram ang susing iyon sa isang taong hindi marunong magbalik. Kundi eh mahihirapan ka. Kung papahiram mo man ito, wag mong kalimutang magtago ng extra copy para hindi ka magsisi kapag nawala nung nanghiram sayo.

Hindi kailanman naging kasalanan ang pagiging masaya.

Alam nyo, sa totoo lang eh inaantok na naman ako dahil ang aga ako ginising ni papa. Hindi ko na muna tatapusin ng speech n ito dahil wala naman itong bayad. Salamat nga pala kaibigang Goerge Bush Jr., sa pag-imbita mo sa akin dito. Happy birthday na lang sa kin.

(thundering applause; people screaming; girls fainting; at iba pang kasinungalingan)

Nagbabagang Balita

Isang Toyota Revo ang namataan kanina ng mga traffic enforcers ng Makati, na nagcounterflow sa kalye ng Dela Rosa. Gamit ang kanilang tatlong libong taon ng masusing training, namataan nila ang nasabing Revo at kaagad na sinita sa tapat ng Sterling Building. Napansin nila na ang driver pala ng nasabing Revo ay isang poging-pogi at machong-machong lalake. Kaagad nila itong hinuli at kinausap. Gamit ang hidden recorder, ganito ang kanilang naging pag-uusap:

Enforcers: Sir, magandang hapon po. Nag-one way po tayo ah.

Lalake: Tayo ba o ako lang?

Enforcers: Ikaw lang pala.

Lalake: Bawal ba ang one way?

Enforcers: Oho eh. Bawal yun.

Lalake: Kung bawal eh bakit meron pa nun?

Enforcers: Nde rin ho namin alam eh. Tinuro lang sa amin.

Lalake: So, ano ang mangyayari nito?

Enforcers: Eh kailangan ho naming kumpiskahin ang lisensya nyo.

Lalake: Ha?! Naku eh paano ako makakapagdrive nyan?

Enforcers: Meron naman kaming ibibigay na tiket eh?

Lalake: Pede ba tayong meet halfway?

Enforcers: Pano yon?

Lalake: Kasi di ba kahit tiket lang eh pede pa din ako magdrive?

Enforcers: Oo naman.

Lalake: So, parang may lisensya rin ako di ba?

Enforcers: Tama.

Lalake: Eh di ang gawin na lang natin eh ganito, wag nyo na kunin yung lisensya ko tutal parang ganun din naman. Bigyan nyo na lang ako ng tiket. Promise, babayaran ko.

Enforcers: Gago. Ano tingin mo sa amin? Tanga?

Lalake: Oo.

Enforcers: Mas tanga ka kasi nagpahuli ka sa amin.

Lalake: I rest my case. Eto na ang lisensya ko.

Enforcers: Nde ito. TIN ito eh.

Lalake: Ay...sorry. Eto na oh.

Enforcers: SSS ito!

Lalake: Sorry...tao lang.

Editors Note: Ang tanga ko grabe.

Positive Outlook Express

By far, the best piece of literature that I ever came across.

Definitely deserving of a pulitzer.
.........New York Times.

A must read for all.
.........Washington Post.

Kudos to the writer...and to the subject.
.........Wall Street Journal.

Ang Galing!!!
........National Geographic

MGA ALIENS!!!

Kachat ko si dowadee . Hindi nya ito alam pero meron ciang sinabi sa akin na tumatak sa utak ko. Napakalaki ng epekto nun sa pag-iisip ko. Dahil sa kanyang nabanggit eh nabuo ang konsepto ng blog na ito.

Napag-usapan kasi namin ang topic na, katulad nga ng sabi ko, wala akong kaalam-alam. Pero ang sabi naman sa akin ni dowa, mali daw ako. Ayon sa kanyang pagsusuri, naiintindihan ko daw kahit papano kung paano tumatakbo ang kanilang utak. Ang sabi nya, nakaka-relate naman daw ako sa mga babae. Pero ng tanungin ko siya kung bakit ang mga miyembor ng kanyang kasarian eh nde nakaka-relate sa akin. Ang sabi nya ay - "baka kse mga nakakasalamuha mo tga ibang planet ano ka ba"*

Hindi ko naisip yun ah! Pero come to think of it, she is absolutely right. Taga-ibang planeta nga cguro yung mga yun. Syete, enlightened ako.

Actually, matagal ko ng hinala na baka nga taga-ibang planeta kako yung mga "dati kong nakakasalamuha". Pero alam mo naman kasi ako, masyadong scientific. Nde ako naniniwala sa mga UFO's "and all".**

Ngayon eh sigurado na ko na merong ngang mga aliens. At sa di maipaliwang na kadahilanan eh sila ang mga nakakasalamuha ko. Meron siguro akong alien magnet, o kaya naman eh meron silang grand conspiracy para masira ang ulo ko. Ano ang ebedensya ko***?

1. Si alien number one na nakipagbreak sa akin. Normal lang naman ang proseso ng break-up eh. Lalo pa at bata pa ako noon. Pero ngayon ko lang naisip na alien nga siya. Kasi nde yata gagawin ng taga-planet earth ang makikipagbreak, tapos isusulat ang kanyang dahilan sa christmas card. Parang weird di ba? Tapos ang huli pa nyang mensahe eh "Merry Christmas". Maaaring sa Pluto eh ganun ang kanilang tradisyon. Parang hindi tama di ba?

2. Si alien number two naman, sa di malamang kadahilanan eh bigla na lang nawala. Sa tingin ko eh bumalik na siya sa mercury. Paano ko nalaman na taga-mercury? Kasi di ba mainit sa mercury? Ngayon ko lang napagdugtong na kaya siguro sobrang init lage ng ulo noong alien n un eh dahil ganuon ang nakasanayang temperatura ng kanyang utak. Kumabaga sa eletric stove eh laging naka-high. Maaring warrior siya sa planeta nya kaya ang trip nya sa buhay eh ang "mag-war of the worlds".

3. Si alien number three naman eh sa tingin ko taga-jupiter. Malakas di ba ang gravity sa jupiter? Sobrang lakas ng hatak ng gravity kasi ng alien na ito sa mga lalake. Ano pa ba ang ma-expect sa isang alien na ganun?

Hindi ko na babanggitin ang lahat ng aliens dahil maaaring, dahil nga sa masyado ng advanced ang kanilang teknolohiya, baka mabasa nila ang blog na ito at bigla na lang akong i-laser. Ayokong matunaw na alng dito habang nagtatayp.

Basta ang masasabi ko lang eh tama ka Dowa.

Ang nakakapagtaka lang, parang lately yata eh puro aliens ang nakakasalamuha ko? Nde kaya tuluyan na tayong nasakop ng mga aliens na iyan? Meron bang nabibiling shades para malaman ang kaibahan ng humans at ng "others"?

*Verbatim yan.

**Natutunan ko ang phrase na "and all" sa aking kapatid na si christine. Lahat kasi ng salita nya ngayon eh included ang phrase na yan. Halimbawa: Grabe ka naman and all! Girl iba ka and all! Gawa mo naman akong testi and all! Hindi ko alam kung san natutunan ni christine yan. Pero ok naman and all eh.

***Not necessarily in order of appearance.