Nagulat ako kanina pag-gising ko. Napakaganda kasi ng sikat ng araw kanina. Nde nakakapaso, at parang sakto lang. Nasabi ko tuloy sa sarili ko na, mukhang tama nga yung nasabi ko kagabi - today is a new day.
Tama naman di ba? Walang araw na luma.*
Kada millisecond, segundo, minuto, oras at araw na pagdadaanan natin eh bago lahat. Kapag naiisip ko yun eh sobrang napupuno ako ng pag-asa. Kung tutuusin kasi, napakalaki ng chance para sa pagbabago. Napakalaki ng oportunidad na binibigay sa atin ng panahon. Kaya wlang puwang ang pagiging stagnant.
Recently eh nagkaron ako ng isang magandang realization. Nalaman ko na karamihan pala ng mga desisyon na ayaw kong kuhanin, karamihan sa mga aksyon na nde ko magawa, eh dahil sa masyado akong natatakot sa maaring mangyari. Ngyon eh naisip ko na napakalaking fallacy pala nito. Sa tingin ko nde binigyan ng Diyos ang tao ng isip, pra gamitin ito ng sobra-sobra. Kya nga binigyan din tayo ng pakiramdam, dahil minsan, kailangn nting gawin kung ano yung nararamdaman ntin, at nde yung naiisip ntin, na tama. Walang dapat ikatakot. May mga paraan na nde ntin kailangnag paghandaan. May mga plano na nandyan na, bago ka pa man mag-isip.
Sa tingin ko nasabi ko na ang dapat kong sabihin, sa taong dapat kong pagsabihan. Nde na ko maiiwan na tinatanong ang sarili ko habang buhay kung, paano kya kung ganito? O, paano kaya kung ganyan? Although regret maybe an inevitable consequence of living, nde cguro sa parteng ito.
Kahit gaano kaganda ang librong harry potter, or any book for that matter, laging may the end. Pero nde yun dahilan para malungkot. Dahil kung nag-invest ka at bumili ka ng sarili mong kopya, lagi lang nandyan yung libro. Anytime eh pede mong ulit-ulitin. Sa tingin ko, to some extent, ganoon din ang buhay. Wlang alaala na pedeng mawala basta pinahalagahan mo. Anytime eh pede mo itong balik-balikan. Anytime eh nandyan lang yung mga alaalang yun pra pasayahin ka.
Hindi pa naman ako grabeng katandaan. Pero sa edad kong ito, established na sa kin ang katotohanan na nde lahat ng hinihangad ntin, nde lahat ng inaaasahan ntin eh mangyayari. Minsan may mga pangarap na pangarap na lang. May mga panaginip na panaginip na lang. Kung paanong established na sa paniniwala ko ang katotohanan na yan, established na rin sa akin na nde yun dahilan para malungkot. On the other hand, dahilan yun para maging masaya. Kasi nagpapatunay lang yun na may kakayahan kang mangarap; may kakayahan kang managinip. Ano ang silbi ng pagiging tao kung wala ang mga kakayahan na yun? Ano ang esensya ng paghinga, kung nde mo kayang gawin ang mga yun? Ang mga pangarap at panaginip ay isa sa mga maraming dahilan, kung bakit nde tyo pedeng makalimot magpasalamat sa Kanya.
Katulad ng lahat ng tao, nde ko alam kung saan ang eksaktong lugar na patutunguhan ko. Hindi ko nakikita o nababasa kung ano ang naka-abang sa akin bukas. Pero ngayon ay panibagong araw, at alam ko na walang dapat ikatakot. Ang kahapon ay kahapon na. Ang bukas ay bukas pa. Ika nga sa play - "Ngayon ang bukas kahapon." At ang ngayon ang pinakamahalaga.
Sabi ng tiyuhin kong si buddha, when you don't expect, you have everything. And right now, I have everything.
*Pera lang siguro yung kahapon.
No comments:
Post a Comment